#58 smutny post bez tytułu

Cholernie ciężko mi uwierzyć, że musiałam to zrobić. Moja obecna sytuacja w życiu zmusiła mnie do podjęcia naprawdę trudnej, łzawej i przykrej decyzji. Jeszcze nie do końca to do mnie dotarło, ale wiem, że to się dzieje. Moja mała, słodka Lou, spędza u mnie ostatni weekend w swoim lalkowym życiu. Trafi w dobre ręce, jestem tego pewna, bo przygarnie ją moja dobra koleżanka. 

Kwestią przypadku było jej pojawienie się tutaj. Mam pieniądze, Mei potrzebuje koleżanki, o, ładna, kupię. Przyjechała w małym pudełeczku, owinięta w stertę zniszczonych wigów. Doskonale pamiętam ten dzień i to, z jakim zapałem fotografowałam unboxing.

No a teraz potrzebuję pieniędzy. Padło na Louise. Wzięłam ją ostatnio do rąk, spojrzałam na nią i zapytałam sama siebie "Co ja mam z tobą zrobić, Lou?". Skończyły mi się na nią pomysły. Jestem z nią najmniej zżyta, ale kocham ją tak samo jak pozostałe. Jednak to o Lou pomyślałam jako pierwszej pod kątem sprzedaży. Stało się. W poniedziałek pojedzie do nowego domu, w jutrzejszym wrocławskim meecie już nie będzie uczestniczyć. 

Jest mi naprawdę strasznie źle z tą decyzją, ale to krok naprzód. Potrzebuję tych pieniędzy, żeby zmienić coś w swoim życiu. To wielki krok, jestem pełna podziwu, że odważyłam się go zrobić. 

Mimo to, to łamie mi serce. Naprawdę, cholera, łamie mi serce. 

Obracałam się z boku na bok, zwalając bezsenność na pełnię księżyca, ale... przecież doskonale wiem, że nie mogłam spać przez Lou. Zerkałam na nią i na dziewczynki co chwilę, nie mogąc wyobrazić sobie Lou bez dziewczynek i dziewczynek bez Lou. Czuję pustkę. Naprawdę, kurczę, czuję pustkę i jestem wściekła, że do tego doszło. 

Jestem jednak pewna, że dostanie dobry dom i tyle uwagi, na ile naprawdę zasługuje. Bo zasługuje na więcej, niż ja jej poświęcałam. Dużo, dużo więcej. A ja, cóż, wyjeżdżam. To jakiś etap, nowy rozdział w życiu, czy inne bzdury.

Dopiero teraz uświadomiłam sobie, jak wiele znaczą dla mnie te kawałki plastiku, jak ważne są w moim życiu, i jak bardzo, bardzo je KOCHAM. Zwyczajnie je kocham.

Nie będę przedłużać, to tyle. Uznałam, że potrzebuję to z siebie wyrzucić i powiedzieć również wam.